ഓർമ്മയിൽ ഒരു ദിവസം

1980 മെയ് 3. ആദ്യ വർഷത്തെ ക്ലാസുകൾ തീർന്ന് കോളേജടച്ചിട്ട് ദിവസം മൂന്ന് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇന്നേതായാലും നാട്ടിലേയ്ക്ക് പോയേക്കാമെന്ന് കരുതി ഹോസ്റ്റലിൽ തങ്ങിയിരിക്കയാണ്.ടും .ടും.ടും.... കതകിൽ തുടരെത്തുടരെയുള്ള മുട്ട് കേട്ടുകൊണ്ടാണ് ഞാനുണർന്നത്. സമയം സന്ധ്യ മയങ്ങിയിരിക്കുന്നു. പുറത്ത് മഴ അതിഗംഭീരമായി ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ചെന്ന് ലൈറ്റ് ഓൺ ചെയ്തു. നാശം! കറണ്ടും പോയിരിക്കുന്നു."ഏഴു മണിയായിട്ടും എഴുന്നേക്കാറായില്ലേ?" പുറത്തു നിന്നുള്ള ആരുടെയോ കമൻ്റ് കേട്ടുകൊണ്ടാണ് കതക് തുറന്നത്. " പുലിയാണ്". പേടിക്കേണ്ട ! ഹോസ്റ്റലിലെ ഓമനപ്പേരായ പുലി യെന്നറിയപ്പെടുന്ന സാക്ഷാൽ വിനോദ് സി പുലിക്കോടനാണ്. കത്തിത്തീരാറായ ഒരു കഷണം മെഴുകുതിരിയുമായിട്ടാണ് നിൽപ്പ്. അതോ എങ്ങാട്ടൂന്നും ഓസിയതും.എടാ.. മെസിനു പോവേണ്ടേ? നിൻ്റെ പൂഞ്ഞാർ ബസ് പോകും. ശരിയാണ് മെസിനു പോണം. പത്തേകാലിനാണ് ബസ്.സാധനങ്ങളാന്നേൽ ഒന്നും പായ്ക്ക് ചെയ്തിട്ടു പോലുമില്ല. ഷർട്ടുമെടുത്ത് മുറിയും പൂട്ടി പുറത്തുവന്നപ്പോഴേയ്ക്കും എവിടുന്നോ സംഘടിപ്പിച്ച ഒരു കുടയുമായി ആക്ടിംഗ് HS കമറുദ്ദീനും വന്നു.(യഥാർത്ത ഹോസ്റ്റൽ സെക്രട്ടറി സ്ഥലത്തില്ലാത്തതിനാൽ ശ്രീമാൻ ചാർജേറ്റെടുത്തിരിക്കയാണ്) അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ മൂവരും ആ കാലൻക്കുടയിൽ, ഇടിമിന്നലിൻ്റെ നേരിയ വെളിച്ചത്തിൽ മെസ് കഴിക്കാനായി ഉമ്മായുടെ കടയിലേയ്ക്ക് പോയി.( ഹോസ്റ്റലിൽ മെസ് ഇല്ലാത്തിനാൽ ഞങ്ങൾ പ്രത്യേകമായി അടുത്തുള്ള ഒരുമ്മായുടെ വീട്ടിൽ ആഹാരത്തിനുള്ള ഏർപ്പാടാക്കിയിരിക്കയാണ്). മെസ് കഴിഞ്ഞ്, നാളെ മുതൽ എനിക്കാഹാരം വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഞാൻ നാട്ടിലേയ്ക്ക് പോകുന്ന വിവരം ഉമ്മയറിഞ്ഞത്. കാലാവസ്ഥയുടെ കാഠിന്യം കൊണ്ടാവാം ഉമ്മായും ''ഛോട്ടാ " യെന്നു മാത്രം വിളിക്കാറുള്ള വിമുക്തഭടനായ ബാപ്പായും നാട്ടിലേയ്ക്ക് ഇന്ന് പോവേണ്ടന്ന് ആവർത്തിച്ച് പറഞ്ഞത് ഏതായാലും ഞാൻ അന്ന് പോരുവാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.മുതിർന്നവർ പറഞ്ഞതനുസരിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ അങ്ങനെയൊന്നും സംഭവിക്കില്ലായിരുന്നു. വരാനുള്ളത് വഴിയിൽ തങ്ങില്ല. അതാണനുഭവം.

തുടരും.....